‘Mosterdgele poep dokter’, zucht ik. Inmiddels zijn de internist en ik op dusdanig goede voet dat als we bellen ik het symptoom verkondig en de internist meestal een bijvoeglijk naamwoord roept, passend bij de situatie. Variërend van vervelend, fantastisch, geweldig, pijnlijk of verdrietig. De begroeting en onze namen laten we achterwege. Na symptoom en bijvoeglijk naamwoord volgt een nauwkeurige beschrijving van de mosterdgele poep. Waarop de internist verdiepende vragen stelt, gevolgd door een weloverwogen advies.

 

Het is zeer lastig om een hond met IBD* in balans te krijgen. Het gaat zogezegd met vallen en opstaan. Een stap vooruit, drie terug. Zorgelijk vind ik dat hij blijft afvallen en ook minder zelfverzekerd en weerbaar lijkt richting andere honden.

 

De analyse die ik weet te formuleren heeft te maken met mijn oog voor detail. Ofwel als ik met Sam aan de wandel ben, heb ik een hyperfocus op zijn ontlasting. Dit zorgt voor ongemakkelijke situaties bij beide partijen.

 

Honden hebben over het algemeen de neiging, Sam loopt daarin voorop, zeer schaapachtig te kijken als ze zitten te poepen. Hij kijkt me aan met een mengeling van schaamte en alsof hij groot onheil verwacht dat elk moment als een groot zwart monster uit de bosjes kan springen. Zodra de mosterdgele substantie geproduceerd is, doe ik een stap richting het lobbige hoopje en buig voorover voor een grondige keuring. Afhankelijk van het tijdstip heb ik een zaklamp in de aanslag. De hond staat beschamend op 1,5 meter mij te observeren. Je ziet hem denken, ‘die is knetterlijp’.

 

Na een aantal weken van wandelingen in de natuur die, hoe ironisch, tevens mosterdgeel kleurt, bel ik de internist.
‘Mosterdgeel dokter, mosterdgeel’. ‘Verdorie’, zegt de dokter, ‘dat is niet zo’n mooie toestand’. Na een uitwisseling en beschouwing op de analyse, krijg ik een nieuw advies. Ik ben benieuwd welke kleur de komende weken onze uitlaatsessies zal kleuren.

#hondenleven

* Inflammatory Bowel Disease