Beste zeer geachte trut in mij, 

Ik had nog een eitje met je te pellen, weet je nog wel? 
Misschien ben ik dat volgens jou allemaal wel: klein, zielig en mislukt maar de waarheid is  dat nu, op dit eigenste moment, ik heb besloten om je te dogen maar niet meer te geloven als je me zo negatief beoordeelt dat het niet meer realistisch is. Eigenlijk heb je me geholpen. Hoe meer jij me blijft kleineren, hoe meer stof je me geeft in het oefenen om jou wat meer op de achtergrond te zetten. Je mag er zijn, ik gun je dat. Maar op een manier dat het realistisch blijft, kritisch kijken naar mezelf is niet altijd slecht. 

Maar je gaat niet meer dat pad op dat je voor mij alles gaat vergallen. Ik heb je laten groeien tot iets kwaadaardigs, een gezwel , een kanker in mijn hart en mijn ziel. Je belemmert me om te leven. En als ik sterf dan sterf jij ook, maar daar had je waarschijnlijk nog niet bij stilgestaan? 

Dat maakt me dus slimmer dan jij. Ja ik ben je nét dat stapje voor. Zie je daar nu staan, weet je niets meer te zeggen? Tong verloren, trut? Of ga je koppig zwijgen en wachten tot je volgende kans? 
Het blijft stil... stilte voor de storm
Ik bereid me voor op je volgende aanval, want dit krijg ik waarschijnlijk wel terug. 

Je bent sterk, te sterk naar mijn zin. Maar dat ben je alleen maar omdat ik jou die kracht gaf. 
2-0 voor mij vandaag. Ik hoor je nog wel. 

Ondertussen groet ik je met de meeste hoogachting, 

Jouw vriendin, 
Marijke