Herfst , dat verdomde ,bloedmooie seizoen dat het pad voor de winter gladstrijkt..


Daarstraks op wandel met mijn hond ,een grauwe troosteloze herfstdag met regen en wind ...

In het bos lag een tapijt van oranje blaadjes , net door de onverbiddelijke wind van de bomen
gerukt ,diezelfde wind stoeide ermee ,liet ze ronddraaien als in een tomeloze ,nooit
eindigende ,gekmakende wals ,blies ze hoog omhoog om ze dan weer naar beneden
te laten vallen ...opnieuw en opnieuw...


En ik voelde de drang om mee te doen , mee te dansen op de tonen van de wind en
mezelf te verliezen in die spiraal van...ja, van wat ? Van eindigheid ?




Getroffen door de meedogenloze schoonheid van de herfst grijp ik naar mijn camera...