Ik stap net m’n bed in als de hond blaft. Shit, iemand in huis. Uitgerekend nu ik alleen thuis ben. Ik wacht even. En ja hoor, weer een korte blaf. Vreemd. Met een honkbalknuppel in de hand sluip ik naar beneden. Ik zie niemand, behalve mijn slimme viervoeter, bij zijn lege drinkbak. Baasje, apport!
De klap kwam hard aan. Liggend naast zijn scooter viel haar schaduw over hem heen. “Sorry, ik had je niet aan zien komen. Het is mijn schuld.” Hij voelde geen pijn meer. Al wat hij zag was een...