Een cocon van stilte in haar zacht deinende buik. ‘Ik hou van jou,’ fluisterde ik soms, onhoorbaar, tegen de binnenkant van haar navel. ‘Kom maar’, zei ze dan zacht vleiend. Ik niet. Ik wilde bij haar blijven. In die laatste stilte. In dit oneindige heelal. Ik voelde mijn moeder huilen. Het begon.