De tafel was  overladen met lekkernijen, al bij binnenkomst. Pa had zijn uiterste best gedaan, zo bezwoer hij onze moeder- met tranen in zijn ogen.  Zijn laatste honderd gulden had hij gespendeerd  aan dit godenmaal. In mijn kinderlijk brein was ik deelgenoot van niets minder dan een wonder, “het laatste avondmaal.”