We zitten er klaar voor: dezelfde tijd, dezelfde bitterballen, maar andere schaaltjes. Ons enig raakpunt is een alziend oog. Mijn vrienden – platgeslagen – op mijn scherm geplakt. We proosten alsof er niets veranderd is. Op het leven, op elkaar, dat Bacchus ons mag blijven omarmen. En dan vegen we snel met een doekje ons beeldscherm droog.