De klok slaat één uur. Een witte schicht beweegt zich snel over de overloop met op iedere arm twee schoenen, twee kleine damesmaten, een grote herenschuit maat 46 en een speelschoen van een blonde labrador retriever van bijna acht jaar. Hij hoort zo helemaal bij het gezinnetje en is in zijn doen en laten net een kind.Geknisper van papier en cellofaan, zenuwachtig toch, dat iemand haar bezig ziet met het vullen van de schoenen die ze onder de verwarming in de badkamer had gezet. Ach ja, een open haard zoals je op de nostalgische afbeeldingen ziet, is niet altijd aanwezig, dus de verwarming is een goed alternatief.Een laatste inspectie over de schoenen. Hangen de kaartjes en gedichtjes aan de juiste pakjes? Ze lacht in zichzelf en sluipt op haar teenspitsen terug naar haar slaapkamer. Ollie, de hond, heft zijn kop op. Hij heeft haar blijkbaar toch gehoord. Voor de rest is haar missie volbracht. Nog een tijdje ligt ze zich te verkneuteren. De voorpret is vaak nog leuker dan het feest zelf. Vroeg in de ochtend wordt ze wakker van hardop gelach uit de badkamer. Daar ziet ze haar moeder en Ollie gebogen over de gevulde schoenen staan. Hij snuffelt aan alle schoenen. Ja, zijn eigen staat er ook tussen. Zijn lange staart zwaait vrolijk heen en weer. Voorzichtig neemt hij zijn pakje uit de schoen en loopt met de biscuit hondenletter H met verpakking in zijn bek naar zijn ligplaats. Met de doos tussen de voorpoten scheurt hij de doos aan flarden. Wat een feest! De hondenletter mogen de mensen zelf opeten, maar het uitpakken is een feest op zich. Het vrouwtje brengt hem zijn schoen na. Pepernoten ja die lust hij wel. Ze draait zich lachend om naar haar tienerdochter.“Nou, jij hebt hem een mooie ochtend bezorgd. Daar heeft hij nu de hele nacht op liggen wachten. Hij zal wel gedacht hebben: wanneer staan ze eindelijk eens op!”
Talentvolle schrijver 
