Stephen King In jouw land hebben ze veel paradepaardjes maar Sinterklaas hoort daar niet bij. Zonde, lijkt mij. Laatst ben ik naar de verfilming van Het geweest, wat een beest. Het begon allemaal met de 'kusjesbrug', dan hebben we dat maar achter de rug. In de bioscoop kon ik bijna de sterke rioollucht ruiken, in mijn stoel kon ik wegduiken en schuilen voor dit kwaad. Ik wist mij geen raad in het donker, maar dat vindt jij niet bijzonder. Daar is het jouw om te doen, om mensen te laten beven van angst. Dan ben ik geen bijzondere vangst, een doorsnee hapje voor een horror clown. Ik moet toegeven dat ik een liefhebber ben van het genre, waar menig bioscoopbezoeker lijkbleek wegkijkt wil ik meer zien. Wat ik verdien met mijn stalen zenuwen en zelf ook een poging doe met mijn schrijverij. Dat maakt mij blij. Ik doe een aanzet tot een vervolg van jouw verhaal, gewoon voor de vorm en laat het aan iedereen horen die het wil. Geef maar een gil als het je niet aanstaat: deze vingeroefening. Het is slechts een aanzet en geen oproep tot verzet. Het bos is veranderd in een zompig moeraslandschap, afgezette wegen, afgesloten voetpaden, ondergelopen kelders, gesloten winkelcentra. Ventra kijkt naar de hemel en rilt, een donkere lucht voorspelt weinig goed of zoets.Een stormachtige wind geselt zijn gezicht. Heel gericht. Toch maar schuilen en oppassen voor de diepe kuilen op de weg. Daar raakt hij niet van de leg. Een onaangenaam gevoel bekruipt hem, waar is nu zijn rem? Iemand die hem tegenhoudt om verder te gaan. Het park ligt er verlaten bij, slechts kale bomen en een aantal kraaien die krassend opvliegen. Hij laat zich niet bedriegen door de wind, die laat een spookachtig geluid weerklinken in de grauwe muziekkoepel, ook al klinkt het niet soepel. Verderop een rij roestige tralies, die de toegang versperren tot het rioolstelsel, dat ooit open is geweest. Die gedachte haalt hij met moeite voor de geest.Een labyrint aan gangen onder de stad, een donker zwart gat. Om daar een kijkje te nemen, in die stinkende, vochtige en benauwende ruimtes, spreekt tot zijn verbeelding en dan voelt hij zich een echte echte King. Iets houdt hem tegen en niet alleen de regen. Uit de gapende rioolbuizen stroomt genoeg troep om misselijk van te worden, dit kan alleen in Vorden. De stortvloed uit de hemel houdt hem niet tegen, toch heeft Ventra zijn broertje verboden om ook maar één voet in het park te zetten. Hij moet steeds op zijn broertje letten. Een naar voorgevoel knaagt nog steeds aan hem, hij vormt de rem. Zo heeft hij het met paps en mams afgesproken en dat is altijd beter dan te gaan smoken.Vanmorgen stond hij op met een zware klomp in zijn maag, alsof er iets te gebeuren staat. Iets met een horrorclown die aan zichzelf begint te knagen omdat zijn maag knort. Zo zal het zijn, zo zal het gaan, nu is dit verhaal gedaan.

Lieve Sint, dit speelt al vele jaren.Pas nu trek ik de stoute schoenen aan.Ik heb het altijd al laten varen,maar wil dolgraag mee naar Spanje gaan.Ben niet stokoud, heb toch een heel verleden.Daarom schelen wij ook niet zoveel,want een paar honderd jaar geleden,had u zelfs de baard nog in de keel.Ben geen heilige, het verlangen is groot,ik loop er al jaren op te azen,om samen met u op die boot,eens flink wat stoom af te blazen.Wordt het u allemaal iets te zwaar?Een paar druppels Spaanse vlieg dan maar?PS Deze wens prijkt beslist, bovenaan mijn bucketlist!

Heel wat ontwikkelingen binnen onze samenleving steunen op vertrouwen. Vertrouwen in geld en waardepapieren, in krediet(waardigheid), in “Het staat gedrukt en geschreven”, in de waarachtigheid van aloude verhalen, in allerlei hiërarchieën, in een zorgstaat, in algemeen aanvaarde authoriteit, in wetenschap, in religieuse teksten, in de bestendiging van hoe het vroeger was, in familiebanden, in het recht… Nu ben ik wel helemaal akkoord dat het recht lang niet altijd zegeviert, maar het simpele feit dat die uitdrukking bestaat geeft al aan dat de basis van het recht rust in vertrouwen over gezamenlijke ethische normen. ‘Vader’ of ‘moeder’ is niet simpelweg een zaad/ei-donor, maar is beladen met enorm veel vertrouwensbegrippen. Traditie grijpt vol vertrouwen terug naar wat ooit uit vertrouwen is gegroeid om het vol vertrouwen te bestendigen. Het is haast een uitdrukking geworden dat “het wetenschappelijk bewezen is”, waarmee vol vertrouwen gerefereerd wordt naar –op z’n best– een opeenstapeling van waarschijnlijkheden waar men dikwijls vol onbenul heilig van overtuigd is. Wie kan vertrouwensvol de wereld inkijken zonder het vertrouwen in één of andere gezaghebbende stem, zonder te geloven in de omringende samenleving, zonder wetten die afdwingbaar zijn, zonder overkoepelende staatstructuren waar je (gelukkig) maar een radertje in bent, zonder het vertrouwen wat onze politici ons trachten in te boezemen, of het vertrouwen in onze “eigen heerd”, onze eigenheid, en van daaruit ons vertrouwen in “eigen volk eerst” of onze zorgstaat of onze imam/pastoor/BV’ers, Facebook… of het ongelooflijk haast bizarre vertrouwen in een democratische rechtsstaat? Gans onze ekonomie steunt op vertrouwen. Als de jeugd haar vertrouwen in de toekomst kwijt raakt, staat heel onze samenleving onder druk. En gans dit vertrouwensconcept lijkt door de eeuwen heen steeds gegroeid. Misschien zijn we met z’n allen wel aan het twijfelen geslagen over de ziel die huist in Uluri, maar het enthousiasme waarmee dit ‘droomspoor’ werd bestegen (door die dappere heiligdom-onteerders of vanuit onze sympathie ervoor) zit verankerd in het oeroude vertrouwen dat we met z’n allen één zijn.Jaja: binnen onze groep dan hé! Want die anderen zijn niet te vertrouwen, zelfs als de feiten hier volledig mee in tegenspraak zijn. Waarom? Tja, dat is een kwestie van vertrouwen zeker? Het is dat vertrouwen wat ons letterlijk met de paplepel is ingegoten, het vertrouwen in de moederborst en in de zorg waar elk kind mee wordt ingebed. Die ‘anderen’ komen pas later prominent naar voren, samen met de angst. Dat heet opgroeien. Die ander, daar gaan we eerst van lopen en wordt dan verstandelijk ingeblikt waardoor die z’n klauwen verliest, ingekapseld in een vertrouwenswaardig label, weg gezet in één of ander containerbegrip. We kunnen alleen maar omspringen met wantrouwen als we vertrouwen hebben in het benoemen ervan. We drijven in vertrouwen. Een kind dat wantrouwig begint rond te kijken, heeft kennis gemaakt met dat andere, datgene wat de eigen identiteit bedreigde of als iets wat in de weg zat van 'de eigen verwachtingen, behoeftigheden, aannames, gewoonten of eisen' (zie "Moeilijke mensen bestaan niet" van Christiene M. de Vries), kortom: een problematisch gegeven wat opgelost moet worden. Eerst door het op een veilige afstand te houden tot je er vertrouwd genoeg mee bent om er een etiket op te plakken. Zolang het probleem hier dan mee koest wordt gehouden, kunnen de psychologische inblikkertjes groeien tot we genoeg vertrouwen hebben om het probleem niet langer te omvatten, te duiden en te ontleden. Pas dan… Pas dan kan er iets wonderlijks gebeuren: we zien naar de Ander en kijken in onszelf. Dit is uiteraard overdrachtelijk bedoeld! Ik heb uiteraard dan nog steeds geen benul van hoe die ander psychologisch in elkaar zit of wat zijn drijfveren en doelstellingen zijn. Maar als m’n eigen oogkleppen eindelijk afvallen en m’n zelfbeschikkingsmuren rondom me verdwijnen, dan wordt dat eilandje van wantrouwen verzwolgen in die oceaan van vertrouwen en verstrengeling waarmee we allemaal tot stand zijn gekomen. Niet omdat liefde overdraagbaar zou zijn tijdens de conceptie (gelukkig maar: anders zouden er nogal wat creaturen rondlopen), maar gewoon omdat het leven zich symbiotisch ontwikkelt. Vertrouwen onvoorwaardelijk inbegrepen, zoniet: einde verhaal. En dat wonder is het waard om verteld te worden, steeds opnieuw, in alle mogelijke vormen en intenties. En dit is de geëigende plek ervoor.

What the fuck.....Mezelf hartsgrondig vervloekend krabbelde ik verder met mijn camera bengelend aan mijn nek, door het halfduister dat slechts spaarzaam verlicht werd door mijn zaklantaarn.Waar was ik in s'hemelsnaam weer aan begonnen ? Ik had het mezelf plechtig voorgenomen : geen risico's ,geen geklauter in nauwe spleten of waaghalzerij van welke aard ook ! Want ,behorende tot de groep van mensen die hun jeugd al eventjes achter zich hebben gelaten en dagelijks ondervinden dat "arthrose" niet alleen maar een woord voor dokters of apothekers is, moet je je eigen grenzen kennen.Maar ergens onder mijn schedeldak zit er een oproerkraaiertje dat al die verstandige bezwaren van tafel veegt,risico's minimaliseert en me in mijn oren fluistert dat ik toch geen watje wil zijn .Dus stond ik ,voor ik het zelf goed wist,een formuliertje te ondertekenen dat me toegang verleende tot het bezoeken van de lava tubes in het Craters of the Moon N.M. De vleermuizen die in die tunnels leven hadden blijkbaar een virus opgelopen via de bezoekers en om verdere besmettingen te voorkomen moest je eerst op je communiezieltje komen verklaren dat je de afgelopen 6 jaar nergens anders in een grot met vleermuizen was geweest.Zodus ,van alle bovenstaande goede voornemens bevrijd daalde ik af in Indian tunnel die zo'n 260 m lang is en waar er ,doordat er hier en daar het plafond was ingevallen ,zogezegd genoeg daglicht naar binnen viel om een zaklamp overbodig te maken. Zogezegd dus !Eerst moest je een ijzeren ladder afdalen hetgeen een makkie was en dan stond je in de tunnel. Van een pad geen spoor ,slechts vaag kon je zien waar vorige bezoekers over en tussen de rotsblokken geklauterd waren..En het bleek al vlug geen kattepis te zijn,voorzichtigheid was geboden ,een uitschuiver over de stapels losliggende brokken lava behoorde tot de voor de hand liggende mogelijkheden met een verzwikte enkel of nog erger ,een gebroken been tot gevolg. De rest van je reis kan je dan wel vergeten.Het daglicht viel maar hier en daar in de tunnel ,voor de rest moest je jezelf bijlichten met je zaklantaarn.Daar scharrelde ik dus rond ,met één hand hield ik mijn zaklantaarn vast en met de andere probeerde ik te vermijden dat mijn camera tegen de stenen sloeg terwijl ik eigenlijk nog een paar handen tekort kwam om mezelf in evenwicht te houden en die vermaledijde zaklamp op te winden (zo eentje zonder batterijen maar met een zwengeltje.)Mezelf hartsgrondig vervloekend dus !!Zwetend ploeterde ik voort ,die 260 meter leken wel kilometers maar uiteindelijk ,na eindeloos lijkend gestrompel kwam er een opening in zicht dat wel eens de uitgang zou kunnen zijn en waarachtig ,ik had het einde van de tunnel zonder kleerscheuren gehaald.Eindelijk terug bovengronds ! Maar daarmee nog niet terug op de begane weg ,eerst nog een fikse 'wandeling' over het ruige ,door spleten doorploegde en met brokken lava bezaaide terrein voordat ,eindelijk , met een zucht van verlichting, er weer een normaal begaanbaar pad voor me lag.En was er nu iets te zien in die tunnel ? Eigenlijk niet dus die 3 andere heb ik dan maar wijselijk overgeslagen . Terug thuis las ik ergens dat de Apollo astronauten op dit terrein voorbereid werden op hun maanwandeling.

Het is bijna 2 uur 's nachts. Op het licht van een enkele straatlantaarn na is het donker buiten. Zijn zicht is slecht. Regen komt met bakken uit de hemel. De ruitenwissers van Hermans Corolla kunnen het nauwelijks bijhouden. Met zijn mouw probeert hij de condens van de binnenkant van de voorruit weg te vegen, maar het lijkt verspilde moeite. Zijn zicht blijft beperkt.Dat zijn ogen vol tranen staan werkt ook niet echt mee. Naast hem ligt zijn vriendin. Kreunend, met haar voorhoofd tegen het eveneens gecondenseerde zijraampje. Ze heeft al de hele dag ernstige diarree en kan niets binnenhouden. Vanavond kwam daar zulke stekende hoofdpijn bij, dat hij in paniek de HAP heeft gebeld. De assistente gaf het verlossende woord: “Komt u nu meteen maar, meneer.” Het was nog een hele klus geweest om haar in auto te krijgen. Ze kon bijna niet meer op haar benen staan en toen ze naar buiten wankelden rukte de aanwakkerende wind ook nog eens aan hun kleding en ledematen. De wind giert nu om de auto en laat hem schudden op zijn wielen. “Hou nog even vol, schatje, we zijn er echt zo.”, probeert hij haar te troosten. Ze reageert niet. Bezorgd kijkt hij opzij. Ze heeft haar ogen dicht en ligt bleek en stil met haar hoofd tegen het zijraampje. Ondanks de kou parelen er zweetdruppeltjes op haar voorhoofd, heur haar is nat bij de slapen. Opeens krijgt hij rood licht. Herman trapt hard op de rem. “Rood? Hoezo rood? Het is potdorie midden in de nacht! Voor wie moet ik stoppen? Er is niemand anders op straat.”, foetert hij. Een bliksemschicht klieft het zwart van de nacht, direct gevolgd door een oorverdovende donderklap. “Schiet op, schiet nou toch op.” Gefrustreert slaat hij op het stuur. Dan springt het licht op groen. Te snel drukt Herman het gaspedaal tot op de bodem in. De motor schreeuwt het uit. Met gillende motor en slippende banden rijdt hij weg. “Hou vol, schatje, hou vol.”, fluistert hij.

(Blogger): "Ik zet altijd netjes mijn bronnen eronder, want ik wil geen gedonder." (©Inspiratiewater / 13-06-2017)