Ik ploeter voort over het losse zand. Vloed is aan het opkomen en ik heb geen zin in natte wandelschoenen. Het begint avond te worden en het strand is leeg. Hier zelfs geen mensen met honden. Lekker, zo rustig. Alleen met de zee, de golven en de ondergaande zon. Ik wandel richting de duinen , doe mijn rugzak af en ga zitten. Mooie slaapplaats voor vannacht. Terwijl ik luister naar het geluid van de golven zet ik rustig mijn tentje op. Gooi mijn matrasje en slaapzak erin en zet mijn lamp klaar voor als het donker wordt. Goed, klaar. Brandertje en een blik soep, lepel en wat turks brood. Diner pour une. Voila. Terwijl ik op mijn gemak tegen de duinen aanleun en mijn soep naar binnen lepel, komt er ineens een grote herdershond op me af stormen. Op 5 meter afstand gaat hij liggen terwijl zijn staart op het zand blijft kloppen. Ik kijk eens naar de haarbal en dan in de rondte. Ik zie niemand. “Waar is je baas”, vraag ik de hond. De hond kruipt dichterbij, stopt aan mijn voeten. Meer zand komt omhoog door zijn gekwispel. “Ja , ja , ho maar, dadelijk ben ik meer zand dan soep aan het eten”. “Ook lekker!”. Hoor ik een stem achter mijn tent zeggen. Een man komt achter de tent uit. “Ignore!” Ik kijk de man verbaasd aan maar zie dan de herder reageren. De haarbal kijkt de man bijna smekend aan. De man kijkt terug en zegt dan: “oké, probeer ’t maar” tegen de hond, die kennelijk Ignore heet. De hond ligt op zijn buik en schuift nu voorzichtig mij aankijkend dichterbij. Hij schuift voorbij mij voeten en stopt pas al hij tegen me aan zit. Dan legt hij zijn grote kop op mijn schoot en duwt met zijn neus tegen mijn hand. Automatisch aai ik de hond over zijn kop en kriebel achter zijn oren. De hond zucht een keer en zakt nu helemaal tegen me aan. Tevreden. Zijn baas kijkt eerst naar de hond en dan naar mij: ”laat je soep niet koud worden, Ignore blijft wel even zo liggen”. Hij kijkt om zich heen en gaat dan naast me zitten tegen de duinen aan. Ik drink mijn soep uit het blik terwijl ik de hond blijf strelen. In stilte kijken we naar de zee en de verdwijnende zon. Dan sluit de man zijn ogen. Net als ik denk dat de man slaapt hoor ik; ”Jaloers Ignore. Jij kiest altijd de beste plekjes.”. De man kijkt naar me: ”Heb je toevallig ook oploskoffie en water in die rugzak van je? Mag ik dan voorstellen dat ik koffie zet in ruil voor een mok”? “Onderste vak van mijn rugzak vindt je de koffie en twee mokken, Pannetje ligt ernaast. Pak meteen het teiltje waar de pan in zit, dan heeft Ignore ook water. Waterfles aan de zijkant van de rugzak”. Terwijl hij de spullen pakt en water opzet bekijk ik hem. Goed lijf , 40+, gebruind, beetje verweerd, blote voeten, spijkerbroek en heeel oud t-shirt. Tekst onleesbaar. “Genoeg gezien?”, vraagt hij. “Ik moet de man die in mijn rugzak rommelt toch kunnen beschrijven als ik iets mis?”, is mijn respons. Hij grijnst; “Goed excuus. Weet je . ik zal me identificeren, maakt het wat gemakkelijker”. Hij haalt een kaart uit zijn zak geeft deze aan mij en steekt zijn hand uit.” Levi Lemmens.”. “Noa”’ zeg ik en bekijk de kaart die hij mij geeft. Een politiepas? Zijn naam staat er in ieder geval op, zijn foto ook. “jij? Een wout?”. “Sst, niet zo hard. Dadelijk beledig je Ignore nog. Hij heeft zijn eigen pas.”. Ik keek naar het ‘schoothondje’. “Tuurlijk! Dit een politiehond, laat me niet lachen”. “Geloof me, hij is supergoed in zijn werk”. Met zijn koffie in zijn hand leunt hij achterover tegen de duinen op zijn gemak zijn koffie naar binnen slurpend. Dus vraag ik: “Eerst drink je mijn koffie en zo meteen krijg ik een boete voor wildkamperen?”. “Ach” zegt hij, “Ik wordt wel eens gezien als eenling, sommige mensen vinden me een anti-sociale persoonlijkheid, maar ik ben nog nooit een verrader genoemd. Nee, wildkamperen is mijn vakgebied niet, daarbij ben je niet aan het wildkamperen. Dit is mijn terrein en ik geef je hierbij toestemming je tent zo lang je wilt te laten staan. Het enige wat ik van je vraag is om dan Ignore bij je te laten blijven waken. Er zijn hier de laatste tijd wat ongeregeldheden geweest en Ignore zal goed op je passen”. Mijn verbazing van hond en baas werd steeds groter. In de afgelopen 10 jaar had ik veel gereisd in binnen en buitenland, altijd alleen, altijd met tent, diverse dubieuze aanbiedingen gehad, maar nog nooit iemand die zijn hond liet babysitten. Levi keek me aan. “Je kunt Ignore bij je houden zolang je hier in de buurt blijft, anders stuur je hem gewoon naar huis. Ik heb hem pas nodig als er iemand vermist is. Dat is zijn taak. Hij is goed in zoeken en benaderen, met name kinderen en vrouwen. Je had iets laten vallen een aantal kilometers terug en Ignore moest en zou je vinden. Vandaar dat we hier zijn”. Levi staat op, steekt zijn hand in zijn broekzak en haalt er een hanger uit. Ik kijk hem verbaasd aan. Mijn hand gaat naar mijn hals, die is kaal. Ik kijk naar de hanger. Ik draag die al 10 jaar. De as van mijn overleden zoontje zit erin. Ik slik. Ignore voelt mijn spanning en geeft me een lik. Ik duw mijn gezicht in de vacht van de hond. Slik mijn opkomende tranen weg. Een galante heer knielt voor me neer, hangt de hanger om mijn nek en maakt hem vast. Ik zeg niets. Ik aai de hond en draai mijn hoofd de andere kant op. Mijn verdriet, mijn verleden, mijn hanger. De man staat op. “Morgen als de zon opkomt heb ik verse koffie voor je, Ignore weet de weg”.Note: Ik schrijf mijn verhalen aan de hand van twee woorden die ik van een vriend krijg. De twee woorden hierbij waren: Galant en anti-sociale persoonlijkheid